20 uur vast op vliegveld Panama-city
Panama ziet er fantastisch uit vanaf de lucht! Wolkenkrabbers, torenhoog gelegen aan de Pacific. Klaar om ontdekt te worden in enkele minuten. Het vliegtuig landt, de warme lucht stroomt me tegemoet. Bienvenida de Panama, hier ben ik dan! Ik ben er klaar voor!
Helaas bleek Panama nog niet klaar voor mijn komst…
In de namiddag sta ik enthousiast in de rij bij de douane om een Panamese stempel aan mijn collectie in mijn paspoort toe te voegen. Maar die stempel, die komt er niet. Ik word gevraagd naar mijn ticket dat aangeeft dat ik Panama weer verlaat. En laat ik dat nou net niet hebben, omdat ik terugvlieg uit Lima (Peru). Dat doet er niet toe! Ik word bij enkele andere Latino’s geplaatst die ook niet zomaar het land in mogen. Dan begint het lange wachten.
Een man van de immigratie komt enkele uren later naar me toe en begeleidt me terug naar de gates om daar een vliegticket te kopen. Alleen mag ik niet daarheen. Stel je voor dat ik ontsnap naar een ander land zonder ticket. Een ticket dus, maakt niet uit waarheen, wanneer en dat ik het überhaupt niet ga gebruiken is ook geen probleem! Dat is dan $400! Nou, nee bedankt! Met een flinke jetlag en enkele uren slaap tijdens de nacht voordat ik vertrok, wordt mijn gemoedstoestand er niet beter op. Ondertussen zijn al enkele tranen over m’n gezicht gerold. Ik vraag de man van immigratie of ik op de luchthaven mijn bootticket kan reserveren of zelf een goedkoper ticket kan boeken met wifi. Uiteindelijk mag dat, want meneer z’n shift zit er ook bijna op en begint ongeduldig te worden. Helaas laat ook mijn creditcard me in de steek bij het boeken van een vliegticket voor €100. Gelukkig kan ik via een geleende telefoon van de luchtvaartmaatschappij mijn boottrip naar Colombia boeken. Waarschijnlijk is de paniek in mijn stem genoeg voor het meisje van Cacique Cruiser om een boot te reserveren zonder aanbetaling. Een gigantische zucht van verlichting: ik kan hier weg, eindelijk!
Ik moet nog even wachten bij de immigratiedienst. Dat ‘even wachten’ wordt ‘2 uur wachten’ en langzaam wordt het duidelijk dat er achter de schermen niks gebeurt. Mijn persoonlijke babysitter (lees: immigratie-meneer die met notities over ons de wacht houdt achter een schooltafeltje) weet me uiteindelijk te vertellen dat er die avond toch echt niks meer gaat gebeuren. De chef is er morgen weer om 6 uur s’ochtends. Ondertussen zijn die enkele tranen een waterval geworden. Ik snap het niet, geen informatie, niemand die een woord Engels met me kan wisselen en het enige wat ik kan doen is wachten. Er zit niks anders op dan in een kamertje een plek te zoeken op één van de harde vliegveldbanken. Daar lig ik dan met zeven andere Latino’s op een bankje, wachtend om een land binnen te mogen. Schijnbaar hebben meer mensen zich hier wel eens ongelukkig gevoeld, want op de muur staat geschreven: ‘Fuck Panama’, ‘I’m going to throw a bomb at Panama’, ‘Panama, I hate you’ etc. Er zijn leukere plekken om de nacht door te brengen.
Na een korte nacht, vijftig keer omgedraaid en wel, sta ik om half 6 weer naast m’n bank. Laat die chef nu maar komen! Maar wie dacht dat er nu wel wat zou gebeuren, nee hoor. Lekker rustig aan. Er gebeurt niks, helemaal niks! De vermoeidheid slaat toe en daarbij ook de radeloosheid. Ondertussen heb ik eindelijk contact met thuis. Vanuit de thuisbasis wordt gebeld met de ambassade in Panama en in Nederland. De creditcardmaatschappij heeft de blokkering ondertussen ook verholpen. Je zou zeggen dat ik nu gewoon een ticket kan kopen en weg kan, maar dat laat de immigratie niet toe. Er wordt me verteld dat ik alleen kan wachten. Goh! Wifi heb ik niet, na vijftien uur krijg ik toestemming om onder begeleiding eten te kopen en ook toiletbezoeken moet ik even melden. Langzaam begint het te voelen als een gevangenis. De tranen zijn ondertussen veranderd van een waterval in de Niagara en Iguazu watervallen bij elkaar. Helemaal als ik te horen krijg dat ik wellicht op een terugvlucht naar Nederland wordt gestuurd. Excuse me?!
Via een sms’je hoor ik later van het thuisfront dat de Nederlandse ambassade in Panama met de immigratiedienst op het vliegveld heeft gebeld. Ze hebben het idee dat ik er wel door kom. Ik mag het bootticket via een e-mail versturen. En daar is hij dan, na 20 uur geeft de chef me een hand: ik mag gaan. Ik loop met mijn paspoort naar de douane. Opnieuw controle en dan pakt de vrouw achter de balie de stempel en pats boem: daar staat hij dan! De inkt van de Panamese stempel glimt nog na in mijn paspoort! Het geluid van het stempelen heeft nog nooit zo goed geklonken.
Na 20 uur vast gezeten te hebben op het vliegveld is het zover: ik loop de vrijheid tegemoet! Op naar het grote avontuur! Hola Latino America, mijn geduld is op. Ik wil jou gaan ontdekken!
—————————————————————————————————————————
Hulde aan het thuisfront, die veel telefoontjes voor me hebben gepleegd en me mentale-steunberichtjes stuurde via sms.
Hulde aan Nienke Derks van de Nederlandse Ambassade die extra druk achter mijn paspoortkwestie heeft gezet! En later ook nog naar huis heeft gebeld om te vragen of ik oké was.
Hulde aan het Duitse meisje dat werkt voor Cacique Cruiser en me graag wilde helpen met een bootticket om me van het vliegveld weg te krijgen!
Hulde aan alle latino’s die bij me zaten en gezellig samen een traantje wegpinkten.
Hulde aan het groepje mensen bij de immigratie dat wél begrip toonde en ook niet begrepen waarom er zo moeilijk werd gedaan.
———————————————————————————————————————–
Voor medereizigers – van medereizigers:
Bus: er zijn de laatste tijd meer backpackers die problemen hebben bij de grens. Zorg ervoor dat je bij de grens Costa Rica – Panama een geprint busticket terug hebt naar Costa Rica of een vlucht Panama naar een ander land. Print het uit, want een ticket op je telefoon is niet genoeg.
Vliegtuig: zorg voor een ticket vanuit Panama naar een ander land, ongeacht of je het gaat gebruiken. Je kunt de dag voor vertrek een vlucht boeken via Expedia.com, want daar heb je 24 uur de tijd om deze ook weer te annuleren (let op het tijdsverschil!).
Meenemen: neem een reisstekker van het betreffende land mee in je tas. Dan heb je altijd nog de mogelijkheid om te bellen. Zorg dat je vóór vertrek de creditcardmaatschappij hebt gebeld en hebt vermeld dat je naar het buitenland gaat. Zo kunnen ze je kaart niet blokkeren, zodra je in een ander land probeert te betalen.
Uiteindelijk is het allemaal een kwestie van de juiste persoon voor je neus hebben en een beetje geluk. De ene persoon bij de grens vraagt je niks, de andere vraagt om al je gegevens. Better be prepared!
Wow, dat is een heftige start geweest Felice. Gelukkig dat je uiteindelijk vanuit alle kanten geholpen kon worden!
Jaaa Arlette, het had beter gekunt. Gelukkig kan ik nu zeggen dat veel betere verhalen volgen 😉
Wat een welkom… Goed dat je je er doorheen hebt geslagen – nu volop genieten! XX
Och keend, wat erreg. Mot dr neet aan dinke um 20 oor op n vliegveld te motte blieve zitte in die oonzekerheid. Iech zaog aan de fotos via facebook totste ut al hielemaol vergete bis en geneets vaan ut lekkere weer. Völ plezeer dao.
Haha er zijn inderdaad wel leukere dingen. Maar nu is het alleen maar leuk! Dankjewel 🙂
ik heb zelf ook het e.e.a. meegemaakt in panama, ook met de immigratie zeer vervelend en wat nienke derks betreft dat is zeker de aan gewezen persoon om op een ambassade te werken, veel lof voor haar
Hi Raymond, sorry voor de late reactie. Jouw berichtje was om een vreemde reden ergens anders terecht gekomen. Bah wat vervelend dat je ook zo’n vervelende situatie heb meegemaakt bij de immigratie dienst in Panama. Niet bepaald een feestje te noemen! Ja, ik heb haar zelf niet gesproken, maar mijn ouders wel. Ze heeft hen nog teruggebeld hoe het met me ging nadat ik ‘VRIJ’ was. Heel fijn!