Het zwarte gat dat ‘thuis’ heet
Ik stap het vliegveld in. Over 13 uur sta ik alweer op Nederlandse bodem. Wat is het fijn om iedereen na 5 maanden weer te zien! We gaan alles doen wat ik 5 maanden niet gedaan heb, ik ga alles eten wat ik 5 maanden heb moeten missen! De stewardessen van KLM zeggen mij in het Nederlands “goedemiddag” en “een fijne vlucht naar huis’. Naar huis, Nederland thuis!
Een Nederlandse man staat geïrriteerd op en went zich tot de stewardess. Want hey, er lopen nog altijd mensen het vliegtuig in en op zijn ticket staat dat we over 10 minuten toch echt moeten vertrekken. Hij zucht, “dat gaat dus nooit lukken, zo komen we sowieso niet op tijd aan”. Vol verbazing loop ik langs, paniek om niks. Ik glimlach naar de stewardess die op een begripvolle manier de man te woord staat, maar het belachelijkheidsgehalte ook duidelijk te hoog vindt. Het mañana mañana gevoel laat ik bij het sluiten van de vliegtuig deuren voorlopig achter me!
Uit mijn raampje zie ik het platte Nederlandse landschap verschijnen. Familie en vrienden worden om de nek gevlogen! Ik happy de peppie, zij happy de peppie! Op weg naar huis flitsen auto’s aan me voorbij. Knipperlichten knipperen, auto’s voegen netjes in en uit, geen getoeter, geen keiharde reggeaton uit de speakers. Aangelegde velden, tuinen met schuttingen, windmolens vangen windenergie. Wat is Nederland perfect! Picture perfect, of is dat perfecte ook maar saai?
Thuiskomen is fijn, want eindelijk kun je je mooiste kiekjes laten zien! “Kijk dit was een fantastische situatie, moet je horen….” “Haha en dit was zooo ongelofelijk grappig, want weet je wat er gebeurde….!” Sommige mensen hangen aan je lippen, andere knikken ja, maar kijken je met glazige oogjes aan. Volgens sommigen ben je een durfal, een avonturier en zouden graag met je willen ruilen, andere vinden je maar raar. Wat is het allemachtig prachtig, daar in die landen. Wat is het er smerig, wat zijn de mensen anders gekleed, wat is de natuur divers en de dieren zo griezelig! Voor de een zo bekend, voor andere zo ver weg.
Na enkele dagen is het stil. Het leven gaat verder, alsof alles wat je hebt meegemaakt, die onwijs gave tijd, één grote droom is geweest. Langzaam word ik toch opgezogen door de Nederlandse sleur. In de supermarkt bliebt het kassameisje als een malle de producten over de toonbank, want het moet snel, consumeren moeten we! Geen getreuzel, want treuzelen dat doe je in Nederland niet. De bus komt wanneer hij moet komen en zelfs de NS weet een knap staaltje op tijd komen neer te zetten. Alles moet kloppen en iedereen verwacht van alles van je. ‘Aaah, nu zeker flink aan de bak met solliciteren?’ en de klapper op de vuurpijl ‘nu kun je hier op zoek naar een Nederlandse vriend’. Het is in 99% van de gevallen goed bedoelde interesse, maar hey, toch zou ik graag mijn eigen leven leven.
Ho, ho, STOP! Mijn hoofd tolt, want waar is mijn thuis eigenlijk? Is dat op de plek bij mijn liefste familie en vrienden? Of zijn het die onbekende plekken waar ik me ontzettend gelukkig voel? Maar is dat gevoel, zo reizend over de wereld dan wel realistisch? Ja hoor, het is zover! Ik ben erin gevallen, er met gestrekt been ingestapt. Daar lig ik dan… in het ‘iets’ dat het ‘zwarte gat’ heet!
Er knaagt iets, er is een gemis. Is het de warmte, nieuwe vrienden voor een dag of zijn het toch die overheerlijke empanada’s? Vandaag geen nieuwe avonturen, geen bergen beklommen of van gletsjers gegleden. Niet salsa gedanst met wildvreemden of mijn Spaanse woordjes geoefend met locals op straat. Misschien moet ik even checken hoe laat het volgende vliegtuig weer rechtsomkeert maakt.
Ik zet mijn hoofdtelefoon op, de latino muziek swingt in mijn oren. Ik doe een paar salsa pasjes op de plaats en brabbel wat Spaanse woordjes mee. Lachend kijk ik naar de reis-foto’s en -video’s en stuur ik appjes naar ‘mijn vrienden voor een dag’ dat ze vooral nog maar even in Zuid-Amerika moeten blijven. Even ben ik in mijn eigen wereldje, in mijn thuis. Mijn thuis dat de wereld heet! Blij dat ik deze reis heb kunnen maken, trots dat ik de keuze heb gemaakt om te gaan en ik voel me, ondanks mijn lege bankrekening, rijker dan ooit! Rijk in ervaringen, rijk in nieuwe contacten, rijk in wat ik allemaal in mijn eentje heb geflikt. Zoetsappig, cliché, maar oh zo waar!
Langzaam klim ik weer uit het zwarte gat. De wereld ligt aan mijn voeten! Op naar een nieuw avontuur! Wat en waar dat dan ook mag zijn…
Sjiek Felice! mooi dat ik een hike met je heb mogen maken!
🙂 Dat was een topper van een hike! Wil je ook terug 😉
Goed geschreven, oh zo herkenbaar! Al die voorbeelden, te grappig 🙂 Ik ben net terug van 3 maanden reizen in Colombia en Midden-Amerika en voel precies hetzelfde… Wat een omslag vanuit daar naar hier.
Oeh leeeuk!, vooral Colombia was mijn favoriet! 😀 Haha grappig dat het herkenbaar voor je is!! Succes met het oppakken van de draad in Nederland. Ik snap hoe je je voelt 😛
Wat er op jouw pad komt is nog ongewis, maar wat er al allemaal voorbijgekomen is zit in jouw rugzak en neemt je nooit meer iemand af! Duim voor je dat er weer iets spannends gaat komen!
Dankjewel! 😀 Spannneeend! Ik hoop het ook!
heel mooi geschreven! Nog 100.000 avonturen om mee te maken en nog veel meer mooie plekken om te ontdekken! 🙂
Jaa, zoo herkenbaar! Same here. En vooral die vraag: ‘En nu maar een baan zoeken?’. Pff.
En wat heb je het super leuk geschreven!
Dankjewel! Leuk om te horen. Hahaha ja dat is de leukste vraag:P Misschien moeten we zelf een baan creëren als fulltime wereldreiziger 😉
Wauw, goed (en herkenbaar) stuk! En wat een gave foto’s erbij, erg leuk!
Hey Loes en Suus!
Wat een leuk berichtje! Haha leuk dat jullie het herkennen! Gelukkig niet de enige met dit gevoel! 😉
Ik ben nog niet thuis van mijn reis maar herken jouw beschrijving nu al!
Haha wat leuk om te horen dat het zo herkenbaar is! Waar zit je nu ergens? Geniet nog maar lekker van je reis, haha thuis wacht het bekende zwarte gat;)